Σελήνη

(Ανακατεύθυνση από Φεγγάρι)

Σελήνη

Η Σελήνη όπως φαίνεται από τη Γη
Τροχιακά χαρακτηριστικά
Μεγάλος ημιάξονας	384.400 km
Εκκεντρότητα της τροχιάς	0,0554
Περίγειο	356.410 km
Απόγειο	406.740 km
Αστρονομική τροχιακή περίοδος	27,321 66155 d (27 d 7 h 43.2 min)
Συνοδική Περίοδος	29,530 588 d (29 d 12 h 44.0 min)
Μέση Ταχύτητα Τροχιάς	1,022 km/s
Μέγιστη Ταχύτητα Τροχιάς	1,082 km/s
Ελάχιστη Ταχύτητα Τροχιάς	0,968 km/s
Κλίση ως προς την Εκλειπτική	5,1454°
Μήκος του αναβιβάζοντα συνδέσμου	???°
Όρισμα του περιηλίου	???°
Δορυφόρος της	Γης
Φυσικά Χαρακτηριστικά
Διάμετρος στον Ισημερινό	3.476,2 km (0,273 της Γης)
Πολική διάμετρος	3.472,0 km (0,273 της Γης)
Μέση διάμετρος	3.474,1 km
Πεπλάτυνση	0,001 2
Ισημερινή περιφέρεια	6.952,4 km (0,273 της Γης)
Πολική περιφέρεια	6.944,0 km (0,273 της Γης)
Μέση περιφέρεια	6.948,2 km
Επιφάνεια	3.793×107 km² (0.074 της Γης)
Όγκος	2,1958×1010 km³ (0,020 της Γης)
Μάζα	7.347 673×1022 kg (0,0123 της Γης)
Πυκνότητα	3.346 2 kg/cm³
Επιφανειακή Βαρύτητα στον Ισημερινό	1.622 m/s² (0.1654 Τζι)
Ταχύτητα Διαφυγής	2.38 km/s
Αστρονομική περίοδος περιστροφής	27.321 661 d (συνχρόνος)
Ταχύτητα περιστροφής	16.655 km/h (στον ισημερινό)
Κλίση του Άξονα	1.5424° με την εκλειπτική
Λευκαύγεια	0.12
Επιφανειακή θερμοκρασία - ελάχιστη - μέση - μέγιστη	40 K 250 K 396 K
Ατμοσφαιρική σύσταση
Επιφανειακή ατμοσφαιρική πίεση	3×10-13kPa
Ήλιο	25 %
Νέον	25 %
Υδρογόνο	23 %
Αργό	20 %
Μεθάνιο Αμμωνία Διοξείδιο του Άνθρακα	ίχνη
[ επεξεργασία ]

Η Σελήνη είναι (ο μοναδικός) φυσικός δορυφόρος της Γης και ο πέμπτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Λέγεται επίσης «Φεγγάρι» στη δημοτική γλώσσα, λιγότερο επίσημα ή ποιητικά. Αποτελείται από στερεά υλικά με σύσταση παρόμοια με αυτή της Γης. Είναι το φωτεινότερο σώμα στην ουράνια σφαίρα μετά τον Ήλιο, επειδή είναι και το κοντινότερο στη Γη ουράνιο σώμα. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη έχει ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη (παλιρροϊκή αλληλεπίδραση), προκαλώντας φαινόμενα όπως οι παλίρροιες, αλλά και επηρεάζοντας τον άξονα περιστροφής της.

Κρητικός Ιχνηλάτης
Κατάσταση διατήρησης
Domesticated
Συστηματική ταξινόμηση
Επικράτεια: Ευκαρυωτικά Βασίλειο: Ζώα (Animalia) Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata) Ομοταξία: Θηλαστικά (Mammalia) Τάξη: Σαρκοφάγα (Carnivora) Οικογένεια: Κυνίδες (Canidae) Γένος: Κύων (Canis) Είδος: C. lupus Υποείδος: C. l. familiaris
Τριώνυμο
Canis lupus familiaris (Λινναίος, 1758)

O σκύλος (αρχ. ελλ. κύων) είναι ανώτερο θηλαστικό ζώο του γένους Canis. Πιθανότατα η καταγωγή του προέρχεται από τον κοινό λύκο. Ο σκύλος αποτελεί ένα από τα κοινότερα κατοικίδια ζώα.
Η σχέση του με τον άνθρωπο χρονολογείται από τα πολύ παλαιά χρόνια. Έχει υμνηθεί και δοξαστεί πολλές φορές κυρίως για την (έμφυτη) τάση του να δέχεται τον άνθρωπο ως ηγετικό μέλος της αγέλης και να δένεται μαζί του ιδιαίτερα στενά. Έτσι, έχουν υπάρξει περιπτώσεις σκύλων που θυσιάστηκαν για το "αφεντικό" τους στην προσπάθειά τους να το σώσουν ή να το προστατεύσουν.

Βοτανική

Σχεδόν όλες οι τροφές που καταναλώνουμε προέρχονται απο φυτά όπως το American long grain rice. Αυτός είναι ένας απο τους πολλούς λόγους που κάνουν τη βοτανική τόσο σημαντικό θέμα μελέτης και έρευνας.

Βοτανική είναι η επιστημονική μελέτη του φυτικού βασιλείου. Ως κλάδος της βιολογίας, μπορεί κάποιες φορές να τη συναντήσουμε ως επιστήμη των φυτών ή ως φυτοβιολογία. Η βοτανική καλύπτει ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων που μελετούν την ανάπτυξη, την αναπαραγωγή, το μεταβολισμό, την ανάπτυξη, τις ασθένειες, και την εξέλιξη των φυτών.

                                                                              ΦΥΣΗ

Φωτιά

Φωτιά από την καύση ξύλων

Η φωτιά, ή η πυρά ή το πυρ (του πυρός) χαρακτηρίζεται γενικά το φαινόμενο της ανάφλεξης ενός υλικού που αναγνωρίζεται από την σημαντική έκκληση θερμότητας και της παρουσίας φλόγας, (όχι όμως και πάντοτε απαραίτητη).
Η φωτιά δεν είναι κατάσταση της ύλης, αλλά στάδιο μετατροπής της. Είναι μια εξωθερμική χημική αντίδραση που συνοδεύεται από έντονη θερμότητα ή οποία εκλύεται κατά τη διάρκεια της γρήγορης οξείδωσης ενός υλικού.
Ένα υλικό που "αρπάζει" εύκολα φωτιά ονομάζεται εύφλεκτο υλικό. Αν ένα εύφλεκτο υλικό χρησιμοποιείται για τη παραγωγή καύσης, τότε αυτό χαρακτηρίζεται καύσιμο. Μια φωτιά ξεκινάει όταν ένα εύφλεκτο ή καύσιμο υλικό, με την παρουσία οξυγόνου ή κάποιου άλλου οξειδωτικού παράγοντα, βρεθεί σε κατάλληλη θερμοκρασία. Αυτή η κατάλληλη θερμοκρασία ονομάζεται θερμοκρασία ανάφλεξης ή σημείο ανάφλεξης, που είναι διαφορετικό για κάθε υλικό. Συνήθεις πηγές θερμότητας μπορεί να είναι μια σπίθα, κάποια άλλη φωτιά (για παράδειγμα μια έκρηξη, η φωτιά του φούρνου ή του τζακιού, ένα αναμμένο σπίρτο ή τσιγάρο) και πηγές έντονης θερμικής ακτινοβολίας (όπως ο ήλιος και οι λαμπτήρες πυρακτώσεως).
Τρίγωνο της φωτιάς: χαρακτηρίζονται τα τρια εκείνα στοιχεία, η ταυτόχρονη ύπαρξη των οποίων και την διατηρούν και τα οποία είναι το καύσιμο, το οξυγόνο και η φλόγα (ή άλλη πηγή θερμότητας). Η φωτιά σβήνει όταν ένα και μόνο οποιοδήποτε από τα στοιχεία του λεγόμενου τριγώνου της φωτιάς εκλείψει. Τα άκαυστα υπολείμματα της φωτιάς καλούνται στάχτη. Εκτεταμένη φωτιά κατά την οποία καταστρέφονται αγαθά χαρακτηρίζεται πυρκαγιά. Γενικά η τέχνη καταστολής της φωτιάς ονομάζεται πυρόσβεση ή πυροσβεστική, το δε αποτέλεσμα αυτής κατάσβεση. Τα μέσα της καταστολής της φωτιάς ονομάζονται πυροσβεστικά μέσα ή μέσα πυρόσβεσης. Αντίθετα η προστασία από φωτιά ονομάζεται πυροπροστασία και τα υλικά που χρησιμοποιούνται γι΄ αυτήν πυρίμαχα υλικά.
Οι φλόγες της φωτιάς μπορούν να μεταφέρουν ηλεκτρισμό, καθώς ένα μικρό μέρος κάθε φωτιάς είναι ιονισμένο. Η ικανότητα αυτή της φωτιάς οφείλεται στην μερικά πλασματική της φύση.

Σιτάρι

Σιτάρι
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Φυτά (Plantae) Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta) Ομοταξία: Μονοκοτυλήδονα (Liliopsida) Τάξη: Κυπειρώδη (Cyperales) Οικογένεια: Ποοειδή (Poaceae) ή Αγρωστώδη (Gramineae) Υποοικογένεια: Ποοειδή (Pooideae) Γένος: Triticum L

Το σιτάρι ή στάρι ή σίτος (Triticum spp.), είναι ένα φυτό που καλλιεργείται σε όλο τον κόσμο. Είναι το δεύτερο παγκοσμίως σε συγκομιδή δημητριακό, μετά τον αραβόσιτο, με τρίτο το ρύζι. Ο καρπός του σίτου είναι μια βασική τροφή, που χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλευριού, ζωοτροφών και ως πρώτη ύλη στην παρασκευή αλκοολούχων ποτών και καυσίμων. Ο φλοιός του μπορεί να αποσπαστεί από τον καρπό και να αλεστεί, δίνοντας το λεγόμενο πίτουρο. Ο σίτος καλλιεργείται επίσης για τη βοσκή των ζώων, καθώς και για το άχυρο, τον κορμό του φυτού, που χρησιμοποιείται ως ζωοτροφή ή υλικό κατασκευών. Το σιτάρι, όπως και τα άλλα δημητριακά, η βρώμη, η σίκαλη, το κριθάρι, περιεχουν μια πρωτεϊνη, τη γλουτένη, στην οποία πολλοί άνθρωποι είναι δυσανεκτικοί (αλλεργικοί κατά κάποιο τρόπο), εκδηλώνοντας τη λεγόμενη κοιλιοκάκη, ένα είδος εντεροπάθειας.

Στάρι σε τσουβάλι

Πάγος

Κομμάτι πάγου

Παγωμένος Έλβας στην Δρέσδη.

Πάγος ονομάζεται το δια ψύξης στερεάς κατάστασης νερό, είναι δηλαδή η στερεά κατάσταση στην οποία μετατρέπεται το νερό όταν βρεθεί σε θερμοκρασία 0 °C (273,15 °K ή 32 °F). Στην αρχαία Ελλάδα "πάγος" ονομαζόταν και κάθε μεγάλων διαστάσεων γυμνός βράχος π.χ. Άρειος Πάγος ο επ' αριστερά της εισόδου της Ακρόπολης των Αθηνών, βράχος.

Φυσική

Η πιο συνηθισμένη μορφή πάγου είναι ένα συνήθως εξαγωνικό κρυσταλλικό στερεό, διαφανές ή ημιδιαφανές σε λευκή ή γαλαζωπή απόχρωση, ανάλογα με την περιεκτικότητά του σε άλλα στοιχεία (αέρας, άλατα, κλπ.). Ένα χαρακτηριστικό του πάγου είναι ότι έχει μικρότερη πυκνότητα σε σχέση με τη ρευστή του μορφή (νερό). Έτσι, ο πάγος επιπλέει στο νερό, ένα φαινόμενο που είναι πολύ σημαντικό για την περιβαλλοντική ισορροπία στη Γη.
Ο καθαρός πάγος τήκεται στους 0° Κελσίου και η θερμοκρασία αυτή λαμβάνεται ως βάση της κλίμακας των θερμομέτρων. Κατά την τήξη του πάγου, απορροφάται από το περιβάλλον θερμότητα 79,4 θερμίδων ανά γραμμάριο τηκόμενου πάγου. Αντίθετα προς τις σχέσεις πυκνότητας της στερεάς και υγρής μορφής των περισσοτέρων ουσιών, ο πάγος παρουσιάζει μικρότερο ειδικό βάρος από το νερό υγρής κατάστσαης. Έτσι στους 0° το ένα λίτρο ζυγίζει 999,81 γραμμάρια, ενώ ίσος όγκος πάγου ζυγίζει μόνο 916,7 γραμμάρια. Αυτός είναι και ο λόγος του σχηματισμού του πάγου πρώτα στις επιφάνειες των λιμνών, των ποταμών και της θάλασσας. Κατά την ψύξη του ύδατος, ο σχηματιζόμενος πάγος καταλαμβάνει όγκο μεγαλύτερο κατά το 1/9, και για τον λόγο αυτό ο πάγος ασκεί και τεράστια δύναμη σε εγκλωβισμένους χώρους (π.χ. υδροσωλήνες ή ρηγματώσεις βράχων). Υπό πίεση, ο πάγος τήκεται σε θερμοκρασία χαμηλότερη του μηδενός. Επίσης, ο πάγος είναι ιδιαίτερα πλαστικός και ολισθαίνει σε διάφορα επικλινή επίπεδα, και εξ αυτού οφείλεται και η κίνηση των παγετώνων.

Χόρτα

Λιβάδι γεμάτο χόρτα

Χόρτα είναι η γενική ονομασία για τα πράσινα ποώδη φυτά. Ο όρος "χόρτα" χρησιμοποιείται επίσης στη μαγειρική για να περιγράψει τα βρώσιμα χόρτα.
Τα χόρτα είτε καλλιεργούνται, είτε μπορεί να τα μαζέψει κανείς από ακαλλιέργητες εκτάσεις, στις οποίες φυτρώνουν.
Άλλα από αυτά είναι βρώσιμα για τον άνθρωπο και τα ζώα, όπως ραδίκια (άγρια ραδίκια), τα αντίδια (ήμερα ραδίκια), τα βλίτα, η γλιστρίδα, η καυκαλίθρα, οι βρούβες, η ζοχιά, το μάραθο και λέγονται χορταρικά, άλλα μόνο για τα ζώα και έχουν τη γενική ονομασία χόρτα νομής και άλλα είναι απλώς ζιζάνια.
Τα χόρτα νομής είναι αγρωστώδη και ψυχανθή. Τέτοια είναι η αγριοβρώμη, το σιτάρι, το καλαμπόκι η σίκαλη και άλλα. Οι συγκεκριμένες ποικιλίες είναι πολύ χαμηλής ποιότητας και κατάλληλες μόνο για ζωοτροφή.
Επίσης σε μεγάλες πεδινές εκτάσεις υπάρχουν και πολλά αυτοφυή αγρωστώδη.

Αρχείο:Mazema agriwn xortwn.JPG

Το μάζεμα των άγριων χόρτων στην ύπαιθρο γίνεται συνήθως κόβοντας το χόρτο στη ρίζα με μαχαίρι

Το μάζεμα των άγριων χόρτων για βρώση θέλει εμπειρία και γνώση γιατί όλα τα χόρτα δεν τρώγονται και εκτός αυτού υπάρχουν χορταρικά δηλητηριώδη και επικίνδυνα. Για το λόγο αυτό όσοι μαζεύουν χόρτα και δεν έχουν αρκετές γνώσεις, προτιμούν να μαζεύουν μόνο ένα ή δυο είδη χόρτων, τα οποία και αναγνωρίζουν με ευκολία.
Η σημασία των χορταρικών είναι μεγάλη για τον άνθρωπο.
Σε πολλές χώρες αγνοούν την αξία τους σε άλλες όμως όπως στην Ελλάδα σε δύσκολες περιόδους της ιστορίας, όπως η κατοχή στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έσωσαν τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους, αφού αποτέλεσαν την αναγκαία διατροφική τους λύση.

Χαρτι

Ιστορία

Μια κινεζική εφεύρεση

Κατά παράδοση, οι Κινέζοι χρονολογούν την εφεύρεση του χαρτιού στα 105 μ.Χ., όταν ο Τσάι Λουν, μεγάλος αξιωματούχος της Αυλής, εξέφρασε την έμπνευση του στον αυτοκράτορα Χο-Τι της δυναστείας των Χαν και κατόπιν, κατασκεύασε χαρτί από υλικά όπως ο φλοιός των δέντρων, ίνες από κάνναβη, παλιά κουρέλια και κομμάτια μετάξι, που τα πολτοποιούσε σφυροκοπώντας τα μέσα στο νερό, έχυνε μετά τον πολτό επάνω σε μια πλάκα και το φύλλο που γινόταν έτσι το άφηνε να στεγνώσει στον ήλιο. Αν και πολλοί θεωρούν ότι η ακριβής αυτή χρονολογία ανήκει στην περιοχή του θρύλου, αφού μια τέτοια εφεύρεση δεν μπορεί παρά να ήταν επιστέγασμα μακρόχρονης εμπειρίας, ωστόσο, οι ανακαλύψεις του αρχαιολόγου Marc Aurel Stein τείνουν να επιβεβαιώσουν την αρχαία αυτή παράδοση. Ο Stein, σε ένα πύργο του Σινικού Τείχους, βρήκε το 1907 ένα κιβώτιο που περιείχε εκτός άλλων, εννέα επιστολές γραμμένες σε χαρτί. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κανένα από τα έγγραφα του κιβωτίου δεν ήταν μεταγενέστερο από το έτος 137.

Παραγωγή χαρτιού στην Κίνα

Είναι αδύνατο να υπολογιστεί πόσο σύντομα το νέο υλικό μπήκε σε κυκλοφορία. Μολονότι κάποια κομμάτια χαρτί μπορούν ίσως να χρονολογηθούν στο 2ο μ.Χ. αιώνα, μπορεί να διατυπωθεί η υπόθεση ότι το χαρτί κυριάρχησε στον 3ο και 4ο αιώνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ξύλο και το μετάξι ως γραφικές ύλες, ήταν τελείως απαρχαιωμένα εκείνη την εποχή.
Πάντως, η τεχνοτροπία παρασκευής του χαρτιού φυλάχθηκε με επιτυχία στην Άπω Ανατολή επί 600, περίπου, χρόνια.

[Επεξεργασία] Οι Άραβες γνωρίζουν το χαρτί

Όλα ξεκίνησαν το 751, κατά τη διάρκεια της κατάκτησης του Τουρκεστάν. Σε μάχη μεταξύ Αράβων και Κινέζων, οι Άραβες συνέλαβαν αιχμαλώτους στην Σαμαρκάνδη (πρωτεύουσα ομώνυμης επαρχίας στη Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν) δύο Κινέζους στρατιώτες, χαρτοποιούς στο επάγγελμα και με τη βοήθεια τους, ο κυβερνήτης της Βαγδάτης ίδρυσε μια χαρτοποιία στον τόπο της σύλληψής τους, μέρος κατάλληλο επειδή είχε αρκετό νερό, και ήταν πλούσιο σε καλλιέργειες λιναριού και κάνναβης, που αποτελούσαν την πρώτη ύλη κατασκευής. Το αρχαιότερο χρονολογημένο αραβικό χειρόγραφο σε χαρτί είναι του 866.
Πολύ γρήγορα το χαρτί έγινε πολύτιμο και περιζήτητο εμπόρευμα σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Αμέσως ιδρύθηκαν άλλες βιομηχανίες χαρτοποιίας στο Χαλέπι, στη Δαμασκό και σε άλλες μουσουλμανικές πόλεις. Από το όνομα μιας από τις πόλεις αυτές, η νέα ύλη γραφής ονομάστηκε συχνά βαμβύκινος, γεγονός που μπορεί να ερμηνευτεί ικανοποιητικά μόνο αν συσχετίσουμε τη λέξη με την πόλη Βαμβύκη στα δυτικά του Ευφράτη, ανάμεσα στην Αντιόχεια και στην Έδεσσα, που ήταν ίσως κέντρο εισαγωγής ή διάδοσης του αραβικού χαρτιού. Η μορφή "βαμβύκινος" ως χαρτί από βαμβάκι, που θεωρήθηκε ανατολικού τύπου, σε αντίθεση προς το χαρτί από ύφασμα, το δυτικού τύπου, φαίνεται ότι είναι μύθος, ενισχυμένος από την ύπαρξη της ελληνικής λέξης βαμβάκων. Πιστεύεται, μάλιστα ότι το χαρτί, σε κάθε περίπτωση, φτιαχνόταν κυρίως από ύφασμα, και η λεγόμενη ανατολική κατασκευή διέφερε από τη δυτική, μόνο ως προς την ύλη που χρησιμοποιούνταν για το κόλλημα. Μόνο με αυτή την έννοια μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τους χαρακτηρισμούς, συνήθεις στους καταλόγους των χειρογράφων, βαμβύκινος (ανατολικής κατασκευής) και χαρτώος (δυτικής).
Τελικά, η παρασκευή του χαρτιού διαδόθηκε σύντομα στη Μικρά Ασία, και από εκεί στη Βόρεια Αφρική, στη Σικελία και τον 12o αιώνα έφτασε στην Ισπανία, ακολουθώντας τις αραβικές κατακτήσεις. Κατά τον 14o αιώνα όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες διέθεταν εγκαταστάσεις παραγωγής χαρτιού.

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ

(Ανακατεύθυνση από Μότσαρτ)

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ 1789

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (γερμ.: Wolfgang Amadeus Mozart, βαφτίστηκε Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart) (Σάλτσμπουργκ, 27 Ιανουαρίου 1756 - Βιέννη, 5 Δεκεμβρίου 1791) είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής. Μαζί με τον Γιόζεφ Χάυντν και τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτελούν τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λεγόμενου "βιεννέζικου κλασικισμού" και του κλασικισμού γενικότερα.

Εκπαίδευση

Η εκπαίδευση με την ευρεία έννοια περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που έχουν σκοπό την επίδραση με συγκεκριμένο τρόπο στη σκέψη, στο χαρακτήρα και στη σωματική αγωγή του ατόμου. Από τεχνικής πλευράς, με τη διαδικασία της εκπαίδευσης αποκτώνται συγκεκριμένες γνώσεις, δεξιότητες, ικανότητες και αξίες (ηθική, ειλικρίνεια, ακεραιότητα χαρακτήρα, αίσθηση του δικαίου, αφοσίωση, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα, κτλ). Η εκπαίδευση γίνεται με βάση συγκεκριμένες μεθόδους (θεωρητική διδασκαλία, επίδειξη, ανάθεση εργασιών, πρακτική εξάσκηση, κτλ), σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα, με συγκεκριμένους μαθησιακούς στόχους και είναι οριοθετημένη χρονικά. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα εκπαιδεύω που σημαίνει ανατρέφω από παιδική ηλικία, μορφώνω, διαπαιδαγωγώ.

Ζωή

Ο όρος Ζωή έχει διάφορες αναφορές με βιολογική σημασία. Με τον όρο "ζωή" μπορεί να αναφερόμαστε στην συνεχή εξέλιξη της οποίας τα έμβια όντα αποτελούν μέρος. Με τον όρο "ζωή" επίσης μπορεί κανείς να αναφέρεται στην περίοδο μεταξύ γέννησης και θανάτου ενός οργανισμού.
Ο ορισμός του τι είναι ένα ζωντανό ον έχει γνωρίσει διάφορες μορφές ανά τους αιώνες. Στην αρχαιότητα η ζωή πολλές φορές ήταν συνώνυμη της κίνησης, οπότε ζωντανό θα μπορούσε να θεωρηθεί οτιδήποτε παρουσίαζε κάποια κινητικότητα. Από την άλλη μεριά, η Βιολογία σήμερα ορίζει ως προϋποθέσεις ενός ζωντανού όντος πρώτον τον μεταβολισμό, δηλαδή την πρόσληψη ουσιών από το περιβάλλον (τροφή) και την επεξεργασία τους για την παραγωγή ενέργειας που θα χρησιμοποιηθεί στις λειτουργίες του όντος, και δεύτερον την αναπαραγωγή, η οποία βασίζεται στο DNA. Ως εκ τούτου, ένας μονοκύτταρος οργανισμός, όπως ένα βακτήριο, επιτελεί και τα δύο και συνεπώς θεωρείται έμβιο ον. Αντιθέτως, ένας ιός, μολονότι αναπαράγεται βάσει του γενετικού του υλικού, δεν έχει μεταβολισμό και δεν θεωρείται αυτοτελής μορφή ζωής.

Ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα.

Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, στο οποίο παίρνουν μέρος δύο ομάδες από έντεκα παίχτες η καθεμία. Παίζεται με δύο ομάδες σε ορθογώνιο γήπεδο που καλύπτεται από χορτάρι με δύο τέρματα στην κάθε μία από τις μικρές πλευρές του ορθογωνίου. Σκοπός του παιχνιδιού είναι οι παίχτες να φέρουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους. Οι παίκτες κάθε ομάδας ενεργούν έτσι ώστε να πετύχουν αυτό το στόχο, ενώ υπάρχει ένας τερματοφύλακας σε κάθε ομάδα στον οποίο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τα χέρια του μέσα σε μια καθορισμένη περιοχή. Η ομάδα που θα πετύχει τα περισσότερα τέρματα κερδίζει, ενώ αν έχουν επιτύχει τον ίδιο αριθμό τερμάτων το παιχνίδι λήγει ως ισόπαλο ή παρατείνεται η διάρκεια του σύμφωνα με κανονισμούς.
Στους επίσημους αγώνες κάθε παίκτης φοράει στολή που απαρτίζεται από φανέλα και σορτς με μοναδικό νούμερο για τους παίκτες της ίδιας ομάδας, ενώ οι δύο διαφορετικές ομάδες επιβάλλεται να φορούν διαφορετικά χρώματα που διακρίνονται εύκολα μεταξύ τους, ενώ οι τερματοφύλακες φορούν τέτοια χρώματα ώστε να διακρίνονται από τους συμπαίκτες τους και τους διαιτητές. Απαραίτητα τμήματα του εξοπλισμού είναι οι κάλτσες, τα παπούτσια και τα προστατευτικά για την κνήμη, ή αλλιώς επικαλαμίδες.
Αθλήματα ή παιχνίδια που θυμίζουν το ποδόσφαιρο συναντώνται και παλιότερα. Ίχνη του ποδοσφαίρου βρίσκουμε στο "επίσκυρος" των Ελλήνων και το "harpostum" των Ρωμαίων ^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.
Το ποδόσφαιρο πήρε τη σύγχρονη μορφή του στην Αγγλία, όπου το 1863 κωδικοποιήθηκαν από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Football Association), που ιδρύθηκε στο Λονδίνο, οι πρώτοι κανονισμοί του και τέθηκαν οι βάσεις για αυτό που είναι το άθλημα σήμερα. Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, διοικείται από τη FIFA (Fédération Internationale de Football Association) και κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση θεωρείται το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια.

Αυτοκινητα

Μοντέλο Karl Benz 1894

Αυτοκίνητο ονομάζεται κάθε τροχοφόρο επιβατικό όχημα με ενσωματωμένο κινητήρα. Σύμφωνα με τους συνηθέστερους ορισμούς, τα αυτοκίνητα σχεδιάζονται ώστε να κινούνται (ως επί το πλείστον) στους αυτοκινητόδρομους, να έχουν καθίσματα για ένα ως έξι άτομα, έχουν συνήθως τέσσερις τροχούς και κατασκευάζονται κυρίως για τη μεταφορά ανθρώπων. Ωστόσο, ο όρος αυτοκίνητο καλύπτει και άλλα οχήματα (φορτηγά, λεωφορεία κτλ).
Το 2002 υπήρχαν περίπου 590 εκατομμύρια επιβατικά αυτοκίνητα παγκοσμίως (περίπου ένα ανά 11 κατοίκους), εκ των οποίων τα 140 εκατομμύρια στις ΗΠΑ (σχεδόν ένα ανά δύο κατοίκους). Ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς, καθώς οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων κρατών σταδιακά αρχίζουν να αποκτούν επιβατικά αυτοκίνητα.

Λούντβιχ βαν Μπετόβεν

(Ανακατεύθυνση από Μπετόβεν)

Ο Μπετόβεν σε πίνακα του Joseph Karl Stieler (1820).

Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven, προφορά στα γερμανικά: Λούντβιχ φαν Μπεητχόφεν, Βόννη, 16 Δεκεμβρίου 1770 — Βιέννη, 26 Μαρτίου 1827) ήταν Γερμανός μουσικός συνθέτης.
Αποτέλεσε μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων των μουσικών περιόδων και τους πλέον γνωστούς όλων των εποχών. Ο Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία. Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του. Από πολλούς αναγνωρίζεται ως μια από τις μουσικές ιδιοφυίες, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες.

Πολλά πουλιά βάζουν το ράμφος στην πλάτη όταν κοιμούνται, όπως αυτό το φλαμίνγκο.

Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, τα φτερά των πτηνών πέφτουν και ξαναφυτρώνουν άλλα (πτερόρροια). Άλλο κύριο χαρακτηριστικό είναι το ράμφος τους. Αυτό αποτελείται από κεράτινες πλάκες που καλύπτουν τις γνάθους. Χρησιμοποιείται για τη συλλογή ή σύλληψη της τροφής, την τακτοποίηση των φτερών, την εξόντωση παρασίτων που τυχόν ζουν σε αυτά, τη συλλογή, μεταφορά και τοποθέτηση του υλικού της φωλιάς, την άμυνα απέναντι σε εχθρούς κ.α. Η μορφή του ράμφους είναι ανάλογη του είδους της τροφής, με την οποία τρέφεται το πτηνό. Τα πουλιά στερούνται δοντιών και χειλιών. Τα μάτια τους βρίσκονται συνήθως στις πλευρές του κεφαλιού τους. Το λεπτό δέρμα τους καλύπτεται από μακριά φτερά και μικρότερα πούπουλα. Εσωτερικά, ο σκελετός των πτηνών είναι λεπτός αλλά ισχυρός. Τα οστά είναι ελαφριά για να διευκολύνουν την πτήση. Περιέχουν εσωτερικά πολλές κοιλότητες γεμάτες με αέρα, ("πνευματικά οστά"), τα οποία συνδέονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν συμπαγές και στερεό σύνολο, ικανό να αντιστέκεται στην πίεση του αέρα κατά την ταχεία πτήση. Βέβαια κάποια πτηνά όπως η στρουθοκάμηλος και το παγώνι, έχουν χάσει την ικανότητα να πετούν. Τα πόδια των πτηνών είναι σκεπασμένα με λέπια κι έχουν πάντα τέσσερα δάχτυλα με νύχια. Ένα απ' τα δάχτυλά τους κατευθύνεται προς τα πίσω, κι έτσι μπορούν να να αναρριχώνται και να περπατούν.

 Οι αισθήσεις των πτηνών

Τα πτηνά έχουν εξαιρετικά αναπτυγμένες την ακοή και την όραση. Έχουν πέντε φορές μεγαλύτερη διακριτική ικανότητα και οπτική ισχύ από τον άνθρωπο. Οι οφθαλμοί τους είναι ισχυρότεροι από αυτούς των θηλαστικών, ενώ το μεγάλο άνοιγμα της κόρης τους κάνει τα πράγματα να φαίνονται φωτεινότερα. Επίσης αυτά που έχουν τα μάτια πλάγια στο κεφάλι τους, έχουν αρκετά ευρεία γωνία ορατότητας (έως 300 μοίρες), και μάλιστα χωρίς να κινούν το κεφάλι τους. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελούν τα νυκτόβια αρπακτικά, (κουκουβάγια κ.ά.), που έχουν τα μάτια στο πρόσθιο μέρος του κεφαλιού τους. Η όσφρηση και η γεύση τους είναι υποτυπώδεις.

Διατροφή

Τα πτηνά ανάλογα με το είδος, τρέφονται με σπόρους, χόρτα ή σκουλίκια και έντομα ή ακόμα και ψάρια, χελώνες, μικρά ζώα κ.α. Πολλά πτηνά τρώνε συνέχεια, και μπορούν να καταβροχθίσουν τροφή περισσότερη από το βάρος τους. Καταπίνουν την τροφή τους αμάσητη. Η πέψη διαρκεί περίπου 2 ώρες και γίνεται με τη βοήθεια γαστρικών υγρών και με χαλικάκια, που υπάρχουν στο στομάχι τους.

Αναπαραγωγή και φώλιασμα

Η αγαπόρνιθα (Agapornis roseicollis), ένα μονογαμικό πτηνό.

Οξυγόνο
	Οξυγόνο (Ο)
	8
	Αμέταλλα
	VIA (16) ,2, p
	15,9994
	1s2 2s2 2p4
	90 pm
	73 pm
	3,44 (κλίμακα Pauling)
	-2
	1.313,9 kJ/mole (O → O+ + e-) 3.388,3 kJ/mole (Osup>+ → O2+ + e-) 5.300,5 kJ/mole (O2+ → O3+ + 3e-)
	-218,79 °C (54,37 K)
	-182,95 °C (90,21 K)
	1,429 kg/m3 (0 °C, 1 atm)
	(O2) 0.444 kJ·mol−1
	(O2) 6.82 kJ·mol−1
	(25 °C) (O2) 29.378 J·mol−1·K−1

Το οξυγόνο είναι το χημικό στοιχείο με σύμβολο O και ατομικό αριθμό 8. Το όνομά του προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «οξύ» + «γεννώ» και αντιπροσωπεύει την ιδιότητα του οξυγόνου να σχηματίζει μεταξύ άλλων και οξέα. Είναι μέλος της VI_A (16) ομάδας του περιοδικού συστήματος. Σε στοιχειακή μορφή παρουσιάζει δυο αλλοτροπικές μορφές, το διοξυγόνο (O₂) και το τριοξυγόνο ή όζον (O₃). Και οι δυο μορφές είναι αέριες. Το διοξυγόνο είναι άχρωμο (γαλάζιο σε πολύ παχιά στρώματα) άοσμο και άγευστο διατομικό αέριο. Σχηματίζει εύκολα ενώσεις, που γενικά ονομάζονται οξείδια, με τα περισσότερα άλλα χημικά στοιχεία. Στα περισσότερα από αυτά έχει βαθμό οξείδωσης -2. Εξαιρούνται οι δυο αλλοτροπικές του μορφές, με βαθμό οξείδωσης 0, τα υπεροξείδια (που περιέχουν ένα δεσμό O-O), με βαθμό οξείδωσης -1 και οι ενώσεις του με το φθόριο, το μόνο πιο ηλεκτραρνητικό χημικό στοιχείο, στις οποίες εμφανίζει βαθμό οξείδωσης +2. Το οξυγόνο είναι το τρίτο πιο άφθονο χημικό στοιχείο στο σύμπαν, μετά από το υδρογόνο και το ήλιο^[1]. Είναι ακόμη το πιο άφθονο χημικό στοιχείο στο φλοιό της Γης. Ιδιαίτερα το διοξυγόνο είναι το δεύτερο πιο άφθονο αέριο στη γήινη ατμόσφαιρα με μέση συγκέντρωση 20,9% κατ' όγκο.

Οξυγόνο

Όλες οι κύριες ομάδες δομικών ενώσεων των ζωντανών οργανισμών, όπως οι πρωτεΐνες, οι υδατάνθρακες, τα λίπη και τα νουκλεϊκά οξέα περιέχουν οξυγόνο, όπως και πολλές σημαντικές ανόργανες ενώσεις που χρησιμοποιούνται από ζωντανούς οργανισμούς, όπως κελύφη, δόντια και οστά. Το οξυγόνο άρχισε να εμφανίζεται στην ατμόσφαιρα της γης από κυανοβακτήρια, άλγη και φυτά με τη χρήση της φωτοσύνθεσης και χρησιμοποιείται για το μεταβολισμό όλων των αερόβιων οργανισμών. Το διοξυγόνο είναι τοξικό στους αναερόβιους οργανισμούς, που κυριάρχησαν στη γήινη ζωή μέχρι το αέριο ν' αρχίσει να παράγεται και να αποκτά σημαντική συγκέντρωση στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, περίπου 2.500.000.000 πριν^[2]. Η άλλη αλλοτροπική του μορφή, τριοξυγόνο ή όζον (Ο₃), είναι επίσης σημαντικό γιατί το αποκαλούμενο «στρώμα του όζοντος» στη στρατόσφαιρα φιλτράρει τις βλαβερές για τη βιόσφαιρα υπεριώδη ακτινοβολία, αλλά αποτελεί ρύπο στην τροπόσφαιρα, όπου αποτελεί παραπροϊόν της αιθαλομίχλης.

Αθλητισμός

Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι ^[1] . Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της. Για παράδειγμα στην αρχαία Ελλάδα, ο αθλητισμός στην Αθήνα θεωρούταν κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό και είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα, ενώ αντίθετα στην Σπάρτη ο αθλητισμός χρησιμοποιούταν για την στρατιωτική εκπαίδευση.Ωστόσο σημαντική είναι η στρωματική διάσταση του Αθλητισμού στο πέρασμα του χρόνου. Η γενική τάση ήταν ιδίως τον 18ο και 19ο αιώνα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να ασχολούνται με τα «λαϊκά παιχνίδια» όπως το ποδόσφαιρο, ενώ τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα με τα «ευγενή αθλήματα» όπως είναι η ιππασία, η ξιφασκία.Αρχείο:Hermes Logios Altemps 33.jpg thumb Ερμής (μυθολογία), προστάτης του αθλητισμού.

Ερμής (μυθολογία), προστάτης του αθλητισμού.

« Ο πόθος του Πιερ ντε Κουμπερτέν ήταν να εντάξει τον Αθλητισμό σε μια σφαιρική, παιδαγωγική και ανθρωπιστική προοπτική. Ο Αθλητισμός δεν ήταν, κατά την άποψη του, αυτοσκοπός, αλλά ένα μέσο στην υπηρεσία του πολίτη».^[2]
Ωστόσο στο σημείο αυτό πρέπει να διαχωριστεί η έννοια της άθλησης από την έννοια της άσκησης . Η άσκηση γίνεται άθληση όταν αποκτάει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, για παράδειγμα ένας που τρέχει στο δρόμο κάνει άσκηση, ωστόσο εάν έχει κάποιον αντίπαλο ώστε για το ποιος θα τερματίσει 1ος ή ακόμα και αν ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό ,με το χρονόμετρο κάνει άθληση. Επίσης πρέπει να προστεθεί και η έννοια της κίνηση|κίνησης, η κινητική δράση.
Ο αθλητισμός μπορεί να πάρει 5 μορφές είτε ως ερασιτεχνικός, είτε ως επαγγελματικός, είτε ως μαζικός αθλητισμός, είτε ως φυσικές δραστηριότητες, είτε με την μορφή των παιχνιδιών.
Υπάρχουν 3 θεωρίες σχετικά με τη γένεση του αθλητισμού:
1.Όλες οι αθλητικές ασκήσεις έχουν λατρευτικές ρίζες (Carl Diem)
2.Οι σωματικές ασκήσεις είναι φυσική συνέπεια των διαδικασιών της εργασίας και της παραγωγής (Μαρξιστική άποψη, Wolfgang, Eichel, Gerhard Lukas)
3.Η άσκηση είναι μια εκδήλωση ενστικτωδών κινήσεων ή παρορμήσεων ( Ηθολογία, Konrad Lorenz, David Sanson, Friedrich Eppensteiner)

Ψάρι

Για άλλες έννοιες δείτε Ιχθύς (αποσαφήνιση)
"...και περί τους ιχθείς πολλήν ποιούσι την διαφοράν αυτοί οι τόποι." (Αριστοτέλης "των περί τα ζώα ιστοριών").

Διάφορα είδη ψαριών

Οι Ιχθύες, κοινώς Ψάρια, (λατιν. Pisces), αποτελούν μια πολύ μεγάλη και ιδιαίτερη ομοταξία των σπονδυλωτών ζώων που φέρονται προσαρμοσμένα στην υδρόβια ζωή. Τα ψάρια κινούνται γενικά με πτερύγια, φέρουν λέπια και αναπνέουν με βράγχια.
Πρόκειτα για ζώα ψυχρόαιμα με έντονο το φαινόμενο της ποικιλοθερμίας.

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Άλμπερτ Αϊνστάιν
Γεννήθηκε	14 Μαρτίου 1879 Ουλμ, Γερμανία
Πέθανε	18 Απριλίου 1955 (76 ετών) Πρίνστον, Νιου τζέρσεϊ, ΗΠΑ
Υπηκοότητα	ελβετική (από το 1900), αμερικανική (από το 1940)
Εθνικότητα	γερμανοεβραϊκή
Πεδία	Φυσική, Κβαντική Μηχανική
Εργασία	Ελβετικό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών
Εκπαίδευση	ETH Ζυρίχης (Πολυτεχνική Ακαδημία Ζυρίχης)
Γνωστός για	Φωτοηλεκτρικό Φαινόμενο Θεωρία της Σχετικότητας
Διακρίσεις	Βραβείο Νόμπελ στη Φυσική (1921)

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (γερμ.: Albert Einstein, Ουλμ 14 Μαρτίου 1879 - Πρίνστον 18 Απριλίου 1955) ήταν φυσικός γερμανοεβραϊκής καταγωγής, ο οποίος έχει βραβευθεί με το Νόμπελ Φυσικής. Ειναι ο θεμελιωτής της Θεωρίας της Σχετικότητας και γιά πολλούς θεωρείται ως ο σημαντικότερος φυσικός του 20ου αιώνα.

Χωροχρόνος

Τριδιάστατη απεικόνηση της χωροχρονικής διαστρέβλωσης

Το χωροχρονικό συνεχές περιλαμβάνει τέσσερις διαστάσεις: τρεις διαστάσεις για το χώρο και μια για το χρόνο. Ένα σημείο στον χωρόχρονο ονομάζεται γεγονός. Το κάθε γεγονός καθορίζεται από τέσσερις συντεταγμένες, (ct, x, y, z), η φυσική σημασία των οποίων εξαρτάται από το ποιο σύστημα συντεταγμένων χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τον χωρόχρονο. Παραδείγματα τέτοιων γεγονότων είναι η έκρηξη ενός αστέρα ή το χτύπημα ενός τύμπανου.

[Επεξεργασία] Ιστορία

Τόσο στην Ειδική Θεωρία Σχετικότητας όσο και στην Γενική Θεωρία Σχετικότητας, ο χρόνος και ο τρισδιάστατος χώρος θεωρούνται ως μία τετραδιάστατη πολλαπλότητα (manifold), που λέγεται χωροχρόνος. Η έννοια του χωροχρόνου πρωτοεμφανίστηκε το 1908 σε μια μαθηματική πραγματεία του Μινκόφσκι για τη γεωμετρία του χώρου και του χρόνου όπως αυτή είχε οριστεί στην ειδική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Αϊνστάιν είχε δημοσιεύσει το 1905 ένα άρθρο που σχετιζόταν με τους θεμελιώδεις νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού και ονομαζόταν Περί της ηλεκτροδυναμικής των εν κινήσει σωμάτων. Αυτή η θεωρία προκάλεσε στις αρχές του 20ού αιώνα μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές δεδομένων στον κόσμο της φυσικής.

Ξύλο

Το ξύλο, κομμένο σε διάφορες τυποποιημένες διαστάσεις προφίλ όπως οι σανίδες της φωτογραφίας, είναι σημαντικό υλικό στις κατασκευές.

To Ξύλο ή Ξύλωμα όπως είναι γνωστό στη βοτανική ορολογία, είναι ο φυτικός ιστός, η συμπαγής, σκληρή και ινώδης κυτταρική ουσία που αποτελεί κατά κύριο λόγο τον κορμό, τα κλαδιά και τις ρίζες των δένδρων, των θάμνων και γενικότερα, των λεγόμενων ξυλωδών φυτών.
Το ξύλωμα αποτελεί εκείνο το σύστημα με το οποίο μεταφέρεται και κυκλοφορεί ο ακατέργαστος χυμός, δηλαδή το νερό και οι ανόργανες ουσίες που απορροφούν οι ρίζες από το έδαφος, ενώ ταυτόχρονα, αποτελεί τον κύριο στηρικτικό ιστό των βλαστών και των ριζών.